Θραύσματα

βρήκα τον εαυτό μου
έναν ενήλικα σπασμένο χίλια κομμάτια
ανάμεσα σε φθαρμένες φωτογραφίες
έχω μαζέψει όλα τα μικροσκοπικά θραύσματα της
παιδικότητας μου
χαμόγελα που έχουν πια ξεθωριάσει
αθώες ματιές
κι έφτιαξα την αγάπη που ποτέ δεν έλαβα


Ivos

Δωμάτιο

ένα αδειανό δωμάτιο
δίχως έπιπλα
μια μοκέτα, ένα στρώμα μια κουβέρτα

μια αδειανή ζωή
δίχως πρόσωπα
με προσωπεία, με μοναξιά και πλήθος αγνώστων

Χρώματα

Κι όμως χαμογελά, μα πονά
Κι όμως σε κοιτά στα μάτια, μα δε σε βλέπει
Σ' ένα ταξίδι δίχως προορισμό είναι το μυαλό της
Δεν ξέρει που πάει - τι θέλει να βρει
Ξάπλωσε απλώς πάνω στο κύμα και πλέει,
πλέει στο πέλαγο της ζωής,
στα βαθιά νερά του πόνου,
στ' άγνωστα νερά της μνήμης

Τι θυσιάζεις εσύ;

Παραδίδεται κανείς σε κάποιον άλλον,
πραγματικά;
Παραδίδεται κανείς σ' ένα βλέμμα;
Παραδίδεται κανείς στις δικές του ελπίδες,
σε υποσχέσεις ξένες;
σε όνειρα πλασμένα από ανασφάλειες και παραισθήσεις;
Ακολουθεί κανείς άραγε μάτια που τον κάνουν να νιώθει

ανήμπορος, αβοήθητος και εξαρτώμενος;