η κολόνια αυτή κρατάει χρόνια
στην αρχή ήταν μια γνωριμία ξέρεις - περιστασιακή
Μα σιγά-σιγά άρχισε να μπαίνει στη ζωή μου
ήμουν ακόμη πολύ νέα, γυμνασιόπαιδο
μέχρι που άρχισε να με ακολουθεί παντού
στην τάξη, στον καφέ, στο σπίτι, στον ύπνο
έτσι περνούσαν τα χρόνια - μαζί της - μα την έβλεπα μόνον εγώ
με ξενυχτούσε τα βράδια και με αποσπούσε από τα πάντα
μου επέβαλε συγκεκριμένη ενδυμασία
άρχισα να πηγαίνω σε γιατρούς - μου έδωσαν χάπια
έτσι, είπαν, θα έφευγε - τίποτα είναι ακόμη εδώ
πολλές φορές με κρατούσε με τέτοια δύναμη που δεν μπορούσα να κουνηθώ
έχει μανία να με κρατά από τα χέρια και τους ώμους
-τυλίγεται πάνω μου - την σέρνω όπου πάω
θυμάμαι, ένα πρωινό, σύρθηκα από το κρεβάτι
έπεσα στο πάτωμα και με όση δύναμη είχα στάθηκα στα πόδια μου
εκείνη ήταν ακόμη πάνω μου - αγκιστρωμένη
κι όταν παίρνω τα χάπια μόνο ξεκρεμά το σώμα της από το δικό μου
η ανάσα της καυτή στον λαιμό μου, μου θυμίζει πως δεν θα φύγει ποτέ
σήμερα ξύπνησα και ήταν πάλι στο διπλανό μαξιλάρι
τυλιγμένη στο αριστερό μου χέρι - από τον ώμο ως τα δάκτυλα
με πονούσε τόσο που δεν συγκράτησα τα δάκρυα μου
Σπασμοί, πόνοι κι εκείνη εκεί χαρούμενη να με κάνει να υποφέρω
το καρπός μου κρεμόταν από μια κλωστή
και τώρα που γράφω ακόμη αγκιστρωμένη πάνω μου είναι
μετράει τις λέξεις μου και γελάει
αυτή είναι η πιο πιστή μου σχέση
αόρατη - την φωνάζω αναπηρία
#ΙλίκηΣτεργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου