Χρώματα

Κι όμως χαμογελά, μα πονά
Κι όμως σε κοιτά στα μάτια, μα δε σε βλέπει
Σ' ένα ταξίδι δίχως προορισμό είναι το μυαλό της
Δεν ξέρει που πάει - τι θέλει να βρει
Ξάπλωσε απλώς πάνω στο κύμα και πλέει,
πλέει στο πέλαγο της ζωής,
στα βαθιά νερά του πόνου,
στ' άγνωστα νερά της μνήμης

Δεν ακούει τίποτε, μονάχα ένα βουητό
Δεν βλέπει τίποτε παρά μαύρα νερά...
Δεν βλέπει ήλιο, ούτε φεγγάρι, ούτε αστέρια...
Κι όμως χαμογελά
Κάθε μέρα προχωρά, όπως και οι άλλοι
Δεν νιώθει τίποτε, δεν περιμένει τίποτε
και τίποτε δεν αναζητεί κι όμως...
Φοράει χρώματα, στα μάτια, στα χείλη, στα χέρια, στα ρούχα
Δεν γυρεύει να ξεχωρίσει, μα να κρυφτεί
Να κρύψει τον πόνο, να δείχνει φυσιολογική
Να ξεχνιέται από το μαύρο...


Ivos