τέσσερα μικρά ποιήματα

*

*

*

αναζητούσα επίμονα ένα καταφύγιο 

μόνο που αυτό δεν ήσουν εσύ

δεν ήμουν εγώ

δεν ήταν κανείς 

Ήταν ψηλά στον ουρανό και καρτερούσε

*

*

*

*

ήθελα τόσο να ταξιδέψω μακριά

να φύγω 

μα δεν τα κατάφερνα κοσμικά

κι έτσι έφυγα, έτρεξα και βούτηξα στο κενό του μυαλού μου

θα πετούσα νόμιζα.. 

κι από τότε

όλο πέφτω..

όπως η βροχή είναι απαραίτητη 

για να ξεπλύνει το χώμα από τα φύλλα

έτσι είναι απαραίτητη και για τις ψυχές μας, 

να ξεπλύνει την μνήμη

από από τα νεκρά μέρη του παρελθόντος...

*

*

*

*

έκρυψα το ρολόι στο συρτάρι, 

ίσως να καταφέρω να ξεγελάσω τον χρόνο 

μέχρι να ξαναφύγω