μια πραγματικότητα γκρίζα
Μονότονη, μουντή...
όχι, όμως δική μου
εγώ κοιτώ εσένα
και έρχεται η άνοιξη
Οι κήποι άνθισαν μόλις χαμογέλασες
Έχω χρώμα ξανά
έχω χρώματα,
κόκκινο, μπλε και λευκό
πολύ λευκό
Τόσο λευκό' λες να ξαναγεννήθηκα
μέσα απ' τις θάλασσες των ματιών σου;
Γεννήθηκα ανάμεσα στις δαντέλες που άφηνε το κύμα
χαλί στα πόδια σου
καθώς χόρευες στην αμμουδιά
Μια δαντέλα απλωνόταν και μια ξέφτιζε
και εσύ χαμογελούσες
Χαμογελούσες και έλαμπε η ζωή
και ο ήλιος ζήλευε '
πήγε να δύσει
Ο πιο φωτεινός έρωτας
τροφοδοτούσε πια την πλάση
Θεέ μου, τι γλυκιά ανατολή...
#ΙλίκηΣτεργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου