απομεσήμερο

ο αέρας μύριζε άρωμα, υγρασία και χώμα
άκουα το μουρμουρητό της τηλεόρασης, τα γέλια των παιδιών απ’ το δρόμο
και η αίσθηση απουσίας στο μυαλό, στο σπίτι, στο σώμα 
να σηκωθώ και να σε δω απέναντι μου
-κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί – 
να σε αγγίξω, να σ’ αγκαλιάσω, σκέφτομαι 
σε μια τυφλή στιγμή 
απαλλαγμένη από το χρόνο 
Να μπορούσαν να γυρίσω πίσω ή φύγω μπροστά
να ‘ρθώ να σε βρω